De eerste drager van cultuur is het menselijke lichaam (het instrument van de danser; Paine, 2014), meer in het bijzonder het menselijke brein. Dit wordt ook wel het dansgeheugen genoemd (Bläsing,2010). Zonder brein is er helemaal geen cognitie mogelijk, en zonder cognitie geen cultuur, geen dans. Cultuur ‘gebeurt’, ‘vindt plaats’, in het individuele brein van mensen, - ook als die mensen een collectief vormen, ook als ze allemaal ongeveer (want het is altijd ongeveer!) hetzelfde denken. Cultuur is altijd belichaamd en gestuurd door onze emoties. Dans kan heel vaak onderliggen emoties uitdrukken (Van Dyck, Maes,  Hargreaves, Lesaffre & Leman, 2013). We lezen de lichaamstaal namelijk voor we luisteren naar wat gezegd wordt (Paine, 2014). Dans is vaak een symbolishe weergave van deze emoties. Daarbij komt dat dans de lichamelijke ervaring biedt gedreven door emotie. In het brein verbinden we het geheugen, ook als dat tijdelijk opgeslagen was in een ander medium zoals een ‘ander brein’. Bijvoorbeeld een computer. Het menselijk lichaam levert op deze manier een eerste groep media of cultuurdragers, die ons in staat stellen de werkelijkheid waar te nemen (Van Heusden, 2010) door zintuigen (M. Van der Hoeven et al., 2014).