Taal is de cultuurdrager die het talige denken in begrippen kan dragen. Daar hoort natuurlijk de menselijke stem bij, maar bijvoorbeeld ook stereotiepe gebaren die we maken (Van Heusden, 2010; M. Van der Hoeven et al., 2014). Paine (2014) stelt twee doelen van dans in relatie tot taal. Enerzijds kan actief leren door het medium dans kinderen geschreven en gesproken vocabulaire verbeteren. Anderzijds behelst het een zekere terminologie. Je kan met dans ook aan taal werken (Van Dorsten, persoonlijke communicatie maart 2019), denk daarbij maar aan taal- en rekendans. Zo kan het aanleren van een abstract concept (een woord) het doel zijn en wordt dans als middel ingezet. De woorden zijn dan wel niet afkomstig uit de discipline dans. Een concretere vorm waardoor dans en taal met elkaar verbonden zijn, is terug te vinden in de vakterminologie. Voor danseducatie spreek Paine (2014) niet van één specifieke vakterminologie. Ze stelt wel dat de gehanteerde taal steeds in relatie is tot acties, dynamieken, ruimte, relaties, kwaliteiten, aspecten in relatie tot producten en fysieke en expressieve vaardigheden.